O książce: rok / „Ian założył grubą, luźną ocieplaną kurtkę, narzucił na nią płaszcz przeciwdeszczowy, a stopy przykrył plandeką. Garbiąc się, ruszył w stronę wyjścia. Przy drzwiach odwrócił się - Zina, opierając brodę na pięściach, siedziała przy wyszczerbionym kuchennym stole i cicho płakała. Yang patrzył na nią przez dłuższą chwilę, bez mrugnięcia okiem. On milczał. Nie było już nic do powiedzenia, przez długi czas nie było odpowiednich słów. A jakie mogą być słowa?…»